Jozef Albertus PEETERS ‧ landbouwer‧helper‧ongehuwd ‧ Lippelo 12-04-1910 ‧ aangehouden 18-10-1941 ‧ 1 dg Breendonk ‧ gevangenis Begijnestr. tot 00-07-1942 ‧ St.Gillis‧Wuppertal ‧ ✝ Wuppertal 11-03-1943 ‧ tuberculose ‧ ‧ http://www.geni.com/projects/Verzetsgroepen-1940-1945-%E2%80%A7-Nederland/6654http://www.getuigen.be/Getuigenis/3den/Mampaey-Tjen/tkst.htmWe reden het station van Wuppertal binnen, een industriestad in het Ruhrgebied. Onze hoop ging niet in vervulling: voor de derde keer werden we opgesloten, ditmaal in de oude stadsgevangenis van Wuppertal. We moesten hier werken. In het begin enorm tegen onze zin omdat we begrepen dat we werden ingeschakeld in de produktie van Duits legermaterieel. Achteraf waren we wel blij dat hierdoor het eentonige nietsdoen werd verbroken. Voor de firma Rahm und Kampmann, een bedrijf waarvan geen enkele Duitser na de oorlog het bestaan nog scheen te kennen, moesten we dagelijks elf paar beenstukken voor het leger naaien. Gevangenen die werden ingeschakeld als vrijwel gratis werkkrachten voor de oorlogsindustrie, het zou geen uitzondering blijken in de nazistische gevangenissen. Soms kregen we wat lectuur, maar in mijn cel was ik de enige die Duits kende en het Gotisch schrift kon ontcijferen waarin de boeken waren gedrukt. Aanvankelijk was iedereen blij dat ik ’s avonds na het werk de inhoud van een boek vertelde, hun leven hadden ze immers allemaal al tien keer verteld. Na een tijdje kwam het zelfs zover dat mijn medegevangenen me voorstelden dat ik ook hun boeken voorlas – al vertalend – terwijl zij mijn werk overnamen. Op die manier ging het werk beter vooruit en brachten de verhalen hen even buiten de werkelijkheid. Door stiekem vragen te stellen tijdens de gezamenlijke wandelingen leerden de Zwarte Hand-leden mekaar daar voor het eerst kennen. Wuppertal zou de enige plaats zijn waar we ooit allemaal samen zouden verblijven, de eerste maar ook de laatste. De overgrote meerderheid van de cipiers gedroeg zich tamelijk correct tegenover ons, zeker in vergelijking met de handelwijze van de SS-ers in de kampen waar we later zouden terechtkomen. Toch waren er ook die er een duivels genoegen in schepten de gevangenen te pesten voor om het even welke reden. Zo werd ik in de periode rond Kerstmis in mijn cel op de eerste verdieping enorm aangegrepen door een trompet die in de verte Stille Nacht speelde. Niets kon me ervan weerhouden op mijn vensterbank te gaan staan. De weemoed, het verlangen naar thuis en de opgeroepen sfeer waren onweerstaanbaar. Ik werd sentimenteel en verdrietig. Daardoor had ik niet gemerkt dat buiten op het gelijkvloers een waakhond halt hield onder mijn venster en de aandacht van zijn baas op mij trok. Vermits de celnummers ook aan de buitenkant op de muren waren geschilderd, was de bewaker nog geen vijf minuten later op onze kamer en kreeg ik voor deze overtreding rake klappen. Het was pijnlijk, maar lang niet zo erg als je het vergelijkt met wat er gebeurde met 25 andere leden. Op 14 januari 1943 kwamen ze in Wuppertal voor hun rechters en ’s anderendaags al werd hun vonnis uitgesproken. Zestien onder hen kregen de doodstraf. Ze dienden allemaal een genadeverzoek in. Dat werd aan vier van hen toegekend. Het waarom daarvan is onduidelijk gebleven. Op de resterende documenten zijn de aangehaalde argumenten onleesbaar. De negen anderen kregen 5 tot 10 jaar tuchthuisstraf. Die dag heerste er grote verslagenheid in de groep. Eind juni 1943 werd Wuppertal voor het eerst gebombardeerd. De tweede keer, in de nacht van 5 op 6 juli, brandde de gevangenis. Het dak stond in lichterlaaie en zelfs de kasseistenen van de plaats waar we tevoren ons wandelkwartiertje genoten, stond in vuur en vlam. De strafinrichting was nu helemaal onbewoonbaar geworden en ook de episode van Wuppertal behoorde tot het verleden. Heel de groep van De Zwarte Hand verliet Elberfeld-Wuppertal. Enkel Jozef Peeters uit Lippelo reisde niet meer mee verder. Hij was het eerste slachtoffer, overleden aan tuberculose. Hoeveel zouden er nog volgen? Hoeveel zouden overleven?